Περπατώ. Σκέφτομαι. Φοβάμαι. Πονάω. Δακρύζω. Νοιώθω. Ζω. Υπάρχω?
Όπως ένα χαρτί που καίγεται μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, η σκέψη μου περνάει και χάνεται. Η ζωή μου περνάει και χάνεται. Την ξαναβρίσκω κρυμμένη στα βράχια. Πάντα στο ίδιο φόντο. Θάλασσα. "Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα...".
Δεν έχω τίποτα πιο ειλικρινές να σας πω, παρά μόνο αυτό: Φοβάμαι. Ναι, φοβάμαι όλα αυτά που είναι να γίνουν και τα οποία δε θα μπορώ να ελέγξω.Φοβάμαι τα ηλιοβασιλέματα που δε θα δω. Φοβάμαι τα βράδια που δεν θα έχει αστέρια. Φοβάμαι τους ανθρώπους χωρίς μάτια. Φοβάμαι τους ανθρώπους χωρίς αφή. Φοβάμαι μια ατμόσφαιρα χωρίς οξυγόνο. Μα περισσότερο φοβάμαι τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Περπατώ. Σκέφτομαι. Φοβάμαι. Πονάω. Δακρύζω. Νοιώθω. Ζω. Υπάρχω!
1 σχόλιο:
"Φοβαμαι τους ανθρωπους χωρις αφη...".Ξερεις φορες ποσες φορες εχω νοιωσει το ιδιο και δεν ηξερα πώς να το εκφρασω?Ανθρωποι χωρις αφη...Που περνουν,σε ακουμπουν αλλα δεν σε "αγγιζουν"...Σ' ευχαριστω!!!
Δημοσίευση σχολίου