Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008


Ανίκητος χρόνος

Στίχοι: Διονύσης Τσακνής
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Τσακνής




Τι θα μετρήσω απόψε γυμνός
μονάχος αντίκρυ στο χρόνο,
τί θα ΄χω χάσει τη νύχτα, αυτός ξέρει μόνο.

Μέσα στο σώμα μου μία σχισμή
γεννάει ρυτίδες και λάθη.
Έκλυτος βίος, ερώτων σεισμοί και πάθη.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.

Και τί να ΄ναι τώρα οι έχθρες γι΄ αυτόν
αυτός που τα πάντα δαμάζει
ποιο είναι λάθος και ποιο το σωστό ...... χλευάζει.

Κρατάει στα χέρια του το παρελθόν
γνωρίζει καλά ιστορία,
αρχή και το τέλος κάθε ΄ισμών΄ ...... μωρία.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.

Αν μπει στη ζωή μου τελεία,
γι΄αυτόν θα είναι απλά ένα κόμμα,
αλλάζει στο μέλλον και στο παρόν ...... το χρώμα.

Οι σύντροφοι μένουν συχνά σιωπηλοί
η δίψα τους σκίζει το στόμα,
δεν ξέρουν, δεν βλέπουνε την απειλή ...... ακόμα.

Ο χρόνος μου δίνει αυτή τη στιγμή
κι αμέσως μετά μου την παίρνει
ανίκητος χρόνος μου δείχνει πυγμή
μαζί του με σέρνει.


Η νύχτα


Στίχοι: Κωνσταντίνος Βήτα
Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Βήτα


Είπα στα δέντρα πως θα 'ρθει ο χρόνος
και σε όλα τα χόρτα πως θα 'ρθει η βροχή
γέμισα πέτρες τα άδεια μου χέρια
η ελπίδα να γίνει μία αχτίδα στη γη
εκεί μου είπε θα είσαι ασφαλής
κι έφυγε τρέχοντας στην καταστροφή
οι υπολογιστές είχαν σβήσει
κοιμούνταν βαθιά
κι όλα έξω απ' το χρόνο χτυπούσαν αργά
εκείνη τη νύχτα ήρθε μπροστά μου
μπήκα στο στόμα του
μαύρο κενό
εκεί κοιμήθηκα σαν μύγα στα πεύκα
τότε που έπεφτε ο ουρανός
κι έτσι αργόσυρτος μέσα στον κόσμο
δεν ήμουν στο σπίτι γιατί ήμουν νεκρός

Είδα έναν άνθρωπο μέσα στα φώτα
να τρέχει μ' ένα όπλο μες στη βροχή
και μέσα στη νύχτα καμία απάντηση
από κανέναν να έχει δοθεί
και η μόνη ερώτηση να γίνεται διάθλαση
κι όλα τα μάτια να στρέφονται εκεί
'κείνο το βράδυ είδα όλα τ' αστέρια
όπως ο Νίκολα Τέσλα την αστραπή
άφησε πίσω του τον ελαιώνα
ακούω τώρα τη μηχανή
κι αυτή η σιωπή
απόγευμα των μύρων
θα με τυλίξει σε μία γιορτή