Τεστ

Θα εξαφανιστώ τώρα για να δω αν θα σου λείψω καθόλου. Συγγνώμη αλλά πρέπει...
Υ.Γ. Θεέ μου, κάνε να μη ξεχάσει...

Πρόσεχε...

Πρόσεχε τα λόγια που μου λες...Πρόσεχε γιατί ίσως κάνω το λάθος να τα πιστέψω.
Και τότε τι θα γίνει? Τι θα γίνουμε?
Κανένας άλλος δεν προφέρει το όνομά μου όπως εσύ.
Κανείς δεν μου χαμογελάει όπως εσύ. Κανέναν δεν αγαπάω όσο εσένα.
Γι' αυτό πρόσεχε, σε παρακαλώ. Μην μου πεις ποτέ κάτι που το εννοείς μισό.
Μην μου δώσεις ποτέ μισό φιλί.
Καλύτερα στη σιωπή παρά στη δίνη μιας ημιτελούς φράσης, ενός ημιαληθινού χαδιού.
Όλα ή τίποτα. Έτσι έμαθα να επιβιώνω. Έτσι ξέρω μόνο ν' αγαπώ.
Καταστράφηκα πολλές φορές. Αντιστάθηκα για να μην χαθώ και σε χάσω πριν σε γνωρίσω.
Γι' αυτο σου λέω, πρόσεχε τα λόγια σου. Αν τα πιστέψω δεν θα υπάρχει πλέον γυρισμός. Μα κυρίως πρόσεχε τον εαυτό σου, γιατί για κάποια σε αυτό τον κόσμο είσαι πολύτιμος...

Συγχώρεσέ με!

Δε θέλω πια πολλά , μονάχα εσένα
Εσένα που αγαπώ !
Θα πάω στο σταθμό θ’ αλλάξω τρένα
Για να ’ρθω να σ’ το πω!

Συγχώρεσέ με !Αγκάλιασε με !
Δεν ήθελα ποτέ να σε πληγώσω
Παρ’ την καρδιά μου, τα όνειρά μου
Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω
Δώσε μου ακόμα μια ζωή
Να σ’ αγαπήσω απ’ την αρχή

Δε θέλω πια να ζω χωρίς εσένα
Δε θέλω να πονώ!
Και τρέχω σαν τρελός σπάσαν τα φρένα
Ναι τρέχω να σ’ το πω!

Συγχώρεσέ με !Αγκάλιασε με !
Δεν ήθελα ποτέ να σε πληγώσω
Παρ’ την καρδιά μου, τα όνειρά μου
Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω
Δώσε μου ακόμα μια ζωή
Να σ’ αγαπήσω απ’ την αρχή

Κι είμαι δω προσπαθώ να μαζέψω τη σκόνη απ τα αστέρια
Να φτιάξω ένα ποίημα γλυκό
Και να γίνουν οι λέξεις λευκά περιστέρια να
φτάσουν κοντά στον δικό σου ουρανό
Στο μπαλκόνι να βγεις να κοιτάξεις κρυφά να γελάσεις
και να με φωνάξεις να ’ρθω
Να ’ρθω πίσω για σένα για μένα και στο άθλιο ψέμα να πάψω
να πάψω να ζω!

Στίχοι/Μουσική: Στάθης Δρογώσης

P.S. Αφιερωμένο στο Αντρίκο μου! Συγγνώμη... :-(

Περπατώ. Σκέφτομαι. Φοβάμαι. Πονάω. Δακρύζω. Νοιώθω. Ζω. Υπάρχω?!

Περπατώ. Σκέφτομαι. Φοβάμαι. Πονάω. Δακρύζω. Νοιώθω. Ζω. Υπάρχω?
Όπως ένα χαρτί που καίγεται μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, η σκέψη μου περνάει και χάνεται. Η ζωή μου περνάει και χάνεται. Την ξαναβρίσκω κρυμμένη στα βράχια. Πάντα στο ίδιο φόντο. Θάλασσα. "Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα...".
Δεν έχω τίποτα πιο ειλικρινές να σας πω, παρά μόνο αυτό: Φοβάμαι. Ναι, φοβάμαι όλα αυτά που είναι να γίνουν και τα οποία δε θα μπορώ να ελέγξω.Φοβάμαι τα ηλιοβασιλέματα που δε θα δω. Φοβάμαι τα βράδια που δεν θα έχει αστέρια. Φοβάμαι τους ανθρώπους χωρίς μάτια. Φοβάμαι τους ανθρώπους χωρίς αφή. Φοβάμαι μια ατμόσφαιρα χωρίς οξυγόνο. Μα περισσότερο φοβάμαι τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Περπατώ. Σκέφτομαι. Φοβάμαι. Πονάω. Δακρύζω. Νοιώθω. Ζω. Υπάρχω!