Αδύνατο να συγκεντρωθώ να διαβάσω.Η εξεταστική ξεκινά σε μια βδομάδα κι εγώ...χτενίζομαι! Σκέφτομαι -ή μάλλον θυμάμαι- το καλοκαίρι που φεύγει. Αυτά που έζησα... Ήταν ένα κουραστικό αλλά τόσο ευτυχισμένο καλοκαίρι! Πάνω που πίστευα ότι τίποτα δεν μπορούσε να γίνει για να διορθωθεί η κατάσταση, η ζωή μου έκλεισε πονηρά το μάτι και το έκανε το θαύμα της...
Εκεί που νόμιζα ότι όλα είχαν χαθεί, έγινε αυτό το κάτι, το απροσδιόριστο, αυτό που αν δεν συμβεί -ή δεν αντιληφθείς ότι συμβαίνει- οδηγεί τα πράγματα στο τέλμα (ή μήπως να πω,στο τέλος?). Η μαγική εκείνη στιγμή που παίρνεις μια γενναία απόφαση: να δώσεις μια γερή σπρωξιά στον εγωισμό σου και να τον στήσεις στον τοίχο, δεμένο πισθάγκωνα για να μην μπορεί να αντιδράσει. Η στιγμή να ρισκάρεις (γιατί τι είναι μια ζωή προβλέψιμη και ασφαλής...? Ένα πλαστό χαρτονόμισμα -δείχνει πολύτιμο αλλά δεν μπορείς να το εξαργυρώσεις!). Πόσο απλή κίνηση και εγώ να τη θεωρώ ρίσκο!Κι όμως.Ποιος είπε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εύκολες...? Τη στιγμή εκείνη έτρεμα, σαν παιδάκι πρώτη μέρα στο σχολείο χωρίς τη μαμά του να το κρατάει από το χέρι ή έστω να το κοιτάζει από μακριά καθώς χάνεται στο βάθος της αυλής, δειλά-δειλά ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδάκια. Μέσα μου ήλπιζα ότι έκανα το σωστό, ότι θα βρω την ανταπόκριση που τόσο απελπισμένα γύρευα.Και τη βρήκα!
Ήταν πολύς ο καιρός που είχε περάσει χωρίς να μιλήσουμε. Μόνο η τύχη και οι συγκυρίες φρόντιζαν να συναντιόμαστε κάποιο αμήχανο (αλλά ευτυχισμένο) απόγευμα.Πόση σιωπή πίσω από τα λόγια! Πόσα βλέμματα πίσω από τη σιωπή! Ναι,μαζί σου η σιωπή έχει νόημα. Είναι η συγγνώμη μας που επιτρέψαμε στο χρόνο και τις καταστάσεις να μετατρέψουν δυο ανθρώπους,γνωστούς σαν να έρχονταν από άλλες ζωές μαζί, σε ξένους.Όχι,όχι ξένους.Ποτέ δεν θα είμαστε ξένοι εμείς. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, ξέρω ότι κάτι μας δένει εμάς. Συμπάθεια, σεβασμός, εκτίμηση, θαυμασμός, αγάπη... Κάτι απ' όλα ή όλα μαζί...Ναι,τώρα που το σκέφτομαι είναι όλα αυτά μαζί. (Πόσα συναισθήματά μας αντιστοιχούν ανά άνθρωπο που γνωρίζουμε?Μοιράζονται ή πολλαπλασιάζονται? Μάλλον πολλαπλασιάζονται. Γιατί πώς θα γινόταν αλλιώς να μπορείς να πεθάνεις για κάποιον? Αν η αγάπη μοιραζόταν τότε αυτό θα σήμαινε ότι είχε τέλος, όρια. Αυτό είναι όμως το εκπληκτικό -ή μήπως να πω, το επικίνδυνο?- η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα... Όσο νερό κι αν πιεις οταν πνίγεσαι, πάντα θα υπάρχει άφθονο για να κολυμπούν οι άνθρωποι τον Αύγουστο!). Ναι, λοιπόν είναι όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί. 'Η μήπως να τα εκφράσω όλα με μια λέξη? Παράτολμο το εγχείρημα αλλα θα το επιχειρήσω γιατί είναι νύχτα και δεν με ακούει κανείς.Μόνο εγώ (ίσως κι εσύ, δεν ξέρω... Από μας όλα τα περιμένω!)
Φιλία! Αυτό είναι, σίγουρα.
Φιλία. Τι όμορφη λέξη!
Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ χαίρομαι που τώρα πια μπορώ να σε παίρνω τηλέφωνο,να σε βλέπω κάθε μέρα,να σε καλώ η ίδια για να βγούμε και να μην αφήνω τις συγκυρίες να καθορίζουν τις συναντήσεις μας. Μα πιο πολύ χαίρομαι που τώρα πια ξέρω ότι είμαι ένα κομματάκι της ζωής σου.Μικρό ίσως, αλλά τόσο,μα τόσο, ευτυχισμένο! Υπάρχουν τόσα πολλά που έχω να σου πω... Αλλά έχουμε καιρό...! Τα δύσκολα τα ξεπεράσαμε. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ οτί ποτέ πια δεν θα μεσολαβήσει άλλη παρεξήγηση ανάμεσά μας, ότι δεν θα υπάρξουν άλλες δύσκολες στιγμές. Μπορώ όμως να σου εγγυηθώ ότι θα σ' αγαπώ πάντα. (Κι ας μην στο έχω πει ποτέ από κοντά ότι σ' αγαπάω!)
Σιωπή τώρα. Κοιτάζω τ' αστέρια από το παράθυρό μου.Τίποτα δεν πρέπει να μου χαλάσει αυτή τη στιγμή. Ούτε καν η σκέψη μου.
(Κι ένα μυστικό: πάντα όταν κοιτάς τα αστέρια, ψάχνοντας να δεις κάπου ανάμεσά τους την αντανάκλαση του φίλου σου που βρίσκεται κάπου μακριά, θα τον βρίσκεις...Θα είναι καθισμένος πάνω στο πιο λαμπερό από τ' αστέρια και θα σου χαμογελάει!).
Αφιερωμένο στη Ζένια!
